Ağaç,Türk destanlarının asıl motiflerinden birisi olarak kabul edilir. Özellikle “kayın” ve “çınar” olmak üzere ağaç gündelik hayattan alınarak kutsallık kazandırılmıştır.

Hemen hemen her destanda genişçe yer alan ağaç figürü; Oğuz Kağan destanında Oğuz’un ikinci karısı göl kenarında bir ağaç kovuğunda yaratılmıştır. Ergenekon destanında meyve veren ağacın kesilmesi kesinlikle yasaktır.

İslamiyet’ten önce olduğu gibi İslamiyet’ten sonraki destanlarda “Yaş kesen baş keser” gibi deyimlerle de ağaç sevgisi vurgulanmıştır.